Ξύπνησα γι΄ άλλη μια φορά
βιασμένος απ΄ τα όνειρά μου
κι όμως οι εικόνες που με επισκέφτηκαν
δε θα μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο
από ένα προειδοποιητικό σινιάλο,
μια σειρήνα αφύπνισης
ενοχλητική αλλά χρήσιμη.
Κι εσύ που όσα γράφω για σένα
νομίζεις πως είσαι σε θέση να μαντεύεις
ποτέ δεν θα μάθεις κι ούτε θα δεις
τι σκέφτομαι εδώ
ξαπλωμένος
και ξεφυσώντας σαν ηφαίστειο
και μπερδεμένος.
Και αυτό που σκέφτομαι είναι
πως έγδυσες τις φορτωμένες για σένα σκέψεις μου
και δεν είναι πια ούτε αυθόρμητες ούτε αποφασιστικές
και δεν έχουν νόημα και είναι αχρηστευμένες,
γιατί έπρεπε να τις κυνηγήσεις και να τις σταματήσεις
να πετάν ελεύθερες γύρω σου κι έτσι όταν η
σιωπή σου τις πλήγωσε και τις έριξε
είδες απλά λέξεις να σπαρταράνε
τρομαγμένες κι ανήμπορες να εκφραστούν
κι ετοιμοθάνατες να σέρνονται στο χώμα.
Όμως οι σκέψεις μου ήταν απλά
ο προάγγελος των όσων ήθελα να κάνω μαζί σου
και η απόσταση τα συγκρατούσε,
ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια
να καλύψω με μια κίνηση όλα τα κενά.
τώρα δεν έχω άλλα μέσα για να εκφραστώ
και στέκομαι κι εγώ σιωπηλός άθελά μου
λες και η ομιλία μου πάνω στο
παράφορο αποκορύφωμά της
έπεσε στα χέρια του εχθρού
λεηλατήθηκε και ξεριζώθηκε απ΄ το στόμα μου
-αν και είχε ήδη ταπεινωθεί και δε χρειαζόταν
ο εχθρός να καταφύγει σε τόσο ακραία μέσα -
Έτσι έμεινε το στόμα μου ένας βουβός κρατήρας
που το πολύ πολύ να ξεχειλίσει από
δάκρυα και αίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου