Τι συμβαινει εδω?

Οι δημιουργίες μου που δημοσιεύονται στο ιστολόγιο αυτό, δεν έχουν βιοποριστικό στόχο, δεν έχουν αντίτιμο, όταν μαζευτούν αρκετές θα βρεθεί και κάποιος τρόπος να τις κατεβάσουν ελεύθερα όσοι ενδιαφέρονται, και το ενδεχόμενο μελλοντικής εκπόρνευσης τους, είναι μάλλον ανύπαρκτο.

Η αναπαραγωγή τους είναι όχι μόνο ελεύθερη αλλά και επιθυμιτή ακόμα και χωρίς αναφορά προέλευσης, αν και θα μου άρεσε να υπάρχει.

Όμως!
Η αναπαραγωγή των δημιουργιών με σκοπό το κέρδος, την εμπορική τους αξιοποίηση, τη διαφήμιση, ή οποιαδήποτε άλλη χρησιμοποίησή τους κρίνεται αντίθετη προς τη φύση τους και το σκοπό τους, τόσο από άτομα, όσο και από εταιρίες, οργανώσεις κτλ θα προκαλέσει οργισμένη και άκρως επιθετική συμπεριφορά.


Υ.Γ. Απαλλοτριωμένες δημιουργίες άλλων θα ανεβαίνουν μόνο για αισθητικούς - συναισθηματικούς λόγους, και όταν είναι δυνατόν με αναφορά στο δημιουργό.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Πατησίων.

Εννιά και, πρωί Πατησίων, περιμένοντας κάποιο τρόλεϊ ή λεωφορείο κι όλα να περνάν σα να μη σταμάτησαν ποτέ.
Καθώς ακουμπισμένη στην αγκαλιά σου, μου κρατάς το χέρι, και τα χείλη μας συναντώνται με ευλάβεια τακτικά, ανάμεσα σε πηγαία χαμόγελα.
Και γρήγορες κουβέντες γνωριμίας.
Να προλάβουμε πολλά να πούμε, πολλά να κάνουμε.
Ετούτη τη νύχτα που τέλειωσε ήδη.
Με διώχνεις κρατώντας με σφιχτά, μήπως και κοιμηθούμε.
Χωριστά.

Οχτώ και, βράδυ στην Πατησίων, περιμένοντας κάποιο τρόλεϊ ή λεωφορείο.
Και πήρες το πρώτο που πέρασε.
Μία βαθιά αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί και με διώχνεις κρατώντας με από τα μάτια και την καρδιά.
Μήπως και συνεχίσουμε, απλά.

Έφυγα και τις δύο φορές με χαμόγελο, που προσπαθώ να φοράω και τώρα.
"'Ερε που μπλέξαμε βραδιάτικο" μου 'πες εκείνο το πρωί.
Δεν είχα ιδέα πόσο δίκιο είχες!(δεν ξέρω για σένα)
Μα κι εσύ δεν ήξερες πόσα λύθηκαν για να έχεις δίκιο.

"Με κάποιο δικό μου τρόπο, σ' έχω ερωτευτεί", σου έιπα.
"Θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ", μου έιπες.
Μακάρι!
Κι ας ξέρω πως δεν...

...Μα λύθηκαν!


Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Fanzinit(ικ)a Τραγούδι(α).

Εισαγωγή, όχι και τόσο σύντομη, το ξέρω από τώρα.

Άργησα, κι αυτό το ξέρω, αλλά επέστρεψα με υλικό μπόλικο.

Αυτό που ακολουθεί είναι όλο ένα τραγούδι, που μέσα του έχει 5 αν μετρήσουμε και το intro-outro ως ένα.
Aνεβαίνει σε δύο μέρη απλά για τεχνικούς λόγους και για την ευκολία ακρόασης, στην πραγματικότητα το κάθε τραγούδι εξελίσσεται μέσα στο άλλο.

Ξεκίνησα λοιπόν να γράψω κάτι καθότι είχα όρεξη, και η αρχική σκέψη είχε μέσα της μόνο το (2) και το "αντί εισαγωγής" του fanzinita, αφού πρώτα φυσικά πήρα την άδειά του, καθώς δεν ήμουν σε kalokairisapilas φάση.

Άρχισα το intro με ένα μουσικό κουτί που μου έχει χαρίσει ο uhuru και μετά είπα να ινταστριαλίσω/νοϊζίσω λίγο. Πριν πάω στη συναυλία των neubauten.

Ετσι εξελίχθηκε το "αντί εισαγωγής" πάνω σε μπουκάλια μπύρας που έπαιζαν 2 νότες, μία γραμμή στο μπάσο (που σε κανένα μέρος δεν είναι "καθαρό") κι από πίσω σε ρόλο κρουστών έχω χρησιμοποιήσει ένα ποτήρι, ένα καπάκι κατσαρόλας, την πλάτη της καρέκλας μου, ένα κουτί κι ένα άδειο μπουκάλι νερού .
Κι επειδή χωρίς λίγο "πείραγμα" και λίγο εφέ δε γινότανε, παρόλο που μέχρι τώρα το απέφευγα, σε αυτό το κομμάτι είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ εφέ, δεν ξέρω αν θα συνεχίσω.

Αρχικά δεν χρησιμοποιούσα αφενός γιατί τα εφέ που έχω δε μου πολυαρέσουν, αφετέρου ξέρω ότι ακόμα θα έπαιζα με τα βάθια και τα ντιλέγια, ειδικά στα πρώτα 4 kalokairosapiσμένα τραγούδια που ανέβασα.

Παρακάτω...

Κατά τη διάρκεια ενορχήστρωσης και ηχογράφησης, είδα ότι αυτό που έκανα είχε συνέχεια, με πήγαινε μόνο του κάπου, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά όπως μου βγήκε με βάση τα ποιήματα του φ@ν ζην.

Αν και είχα την αίσθηση της συνέχειας λοιπόν καθ όλη τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, πλέον μπορώ να πω ότι εκτός από συνεχόμενο είναι και με ένα δικό του τρόπο κυκλικό, ή τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω εγώ.

Αυτά τα όχι ολίγα και τέρμα με το μπλα μπλα.

(2), αντί εισαγωγής, Motives -κινητροποιημένος-





(2)

Μοναχικός και απόμακρος
προσωρινά μονάχα ερημίτης
μα και πραγματικά μαζί με άλλους
ανθρώπους φυλαγμένους στην ψυχή μου
εκεί με τις πολύτιμες στιγμές μου
που τους κουβαλώ μαζί σαν παραστάσεις


αντί εισαγωγής


ο μπάτσος είναι μπάτσος
ένστολη λωποδύτισσα η Δημοκρατία
η σφαίρα δε γυρίζει πίσω
με οργή μποτιλιάρισαν οι δρόμοι
τα πεζοδρόμια αναζητούν κεφάλια
χαφιέδων, παπάδων και πολιτικών
ραγίσαν οι βιτρίνες της μοιρολατρίας
φλεγόμενα άστρα της Βηθλεέμ οι τράπεζες
η εξέγερση στόλισε γιορτινά την πόλη
τα Χριστόυγεννα αναβάλλονται επ' αόριστον


Motives*

-κινητροποιημένος-

Η ζωή είναι μια διαρκής δολοφονία
που για να την διαπράξεις
πρέπει να 'χεις ισχυρά κίνητρα

Θα παρατείνω επ' αόριστον λοιπόν
το δολοφονικό μου ένστικτο της ζήσης
-φιδίσιο ανακάτεμα ύπαρξης κι ανυπαρξίας-
καλύτερα να πάω μια και καλή από ζωή
παρά να αργοσβήνω από θάνατο και πλήξη




2χ2, Ασυμφιλίωτος, (2)





2χ2

Δυο-δυο ανέβηκα τα σκαλιά
και από τον ενθουσιασμό μου
γρήγορα έχασα το μέτρημα των ορόφων

Έφτασα στο κατώφλι του έρωτα

και μόνο όταν η ράχη μου
αντίστροφα μέτρησε τα σκαλιά,
κουτρουβαλώντας,
κατάλαβα πόσο ψηλά είχα φτάσει

Δυο-δυο ανέβηκα τα σκαλιά
και από τον ενθουσιασμό μου
γρήγορα έχασα το μέτρημα των ορόφων


Ασυμφιλίωτος

Ολόκληρος
μ εκκρεμότητα
ι υπόσχεση ανεκπλήρωτη
α κομματιασμένη επιθυμία

Και ο λογισμός ένας ατέλειωτος καυγάς,

η συνείδηση μια ναυμαχία

Και αυτή η εσωτερική αντιπαλότητα
η με τον εαυτό της πυγμαχία
ωστικό κύμα
μελαγχολία

...κύηση


(2)

Μοναχικός και απόμακρος
προσωρινά μονάχα ερημίτης
μα και πραγματικά μαζί με άλλους
ανθρώπους φυλαγμένους στην ψυχή μου
εκεί με τις πολύτιμες στιγμές μου
που τους κουβαλώ μαζί σαν παραστάσεις

όπου κι αν είμαι
σε κάθε συγκίνηση μου
αναζητώ το βλέμμα τους
για να την μοιραστώ μαζί τους



Ολόκληρο το φ@ν ζην από όπου πάρθηκαν οι στίχοι θα το βρείτε ΕΔΩ!

Νιώθω ότι έχω ένα "υπόλοιπο" με στίχους από εκεί, αλλά ακόμα δεν είναι σχηματισμένο στο μυαλό μου.
Σε εκκρεμότητα παραμένουν επίσης και κάποια από το kalokairisapilas, δεν ξέρω αν θα είναι τα επόμενα, ούτε και πότε θα αναρτηθούν τα όποια επόμενα, μέχρι τότε, ελπίζω να σας αρέσει αυτό(α).

Κι αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση...

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

160 Χαρακτήρες.





Ερωτική εξομολόγηση σε160χαρακτήρες κ μία ψυχρή οθόνη;Χωρίς επαφή,αισθητηριακά κενό,πως πετάμε έτσι ότι νιώθουμε;Γαμώ την τεχνολογία μου!Σε ερωτεύτηκα,στο είπα;

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ηχοληπτικό Ποιηματάκι.





Οι πεταλουδίτσες πετάνε, τα πουλάκια κελαηδάνε, τα παιδάκια τραγουδάνε.
Μι μπε μολ σε ασρπισμό.
Οι πεταλουδίτσες πετάνε, τα πουλάκια κελαηδάνε, τα παιδάκια τραγουδάνε, μαζί κι εγώ στο ρυθμό του φέιμ στόρυ.
Μι μινόρε εβδόμης.
Ξυπνάω στοιχειωμένος από πνεύματα κι εφιάλτες, γαμημένες μέρες, ξάγρυπνες νύχτες, πονοκέφαλος μεταλικός.
Σι μινόρε εβδόμης.
Ντο μινόρε η συγχορδία που παίζω μονότονα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, καπνίζοντας, με τη δυσοσμία της ανίας.

Ανέλυσε τις στιγμές και τραγούδησέ τις.
Μακάρι να είχα μία κιθάρα εδώ.
Αρμονική μι χωρίς φέιντ άουτ.

Τρελένομαι, μαζέψτε τις συχνότητες που μου τρυπάν τα αυτιά.
Ένα λόου κατ στον πόθο, ένα χάι κατ στη ματαιότητα και δέκα ντι-μπί πάνω στους 2.000 κύκλους της βλακείας.

Καταστροφή!

Κομπρεσάρεις λίγο τη χαρά να την μαζέψεις και βάζεις αρκετό ρεβέρμπ στα πίσω σαράουντ μαζί με μπόλικο ντιλέι της μιζέριας μας.
Πανάρεις τη συνείδησή σου στο κέντρο, στερεοφωνικά την πορεία της ζωής σου και πυροβολείς με γκέιτ, να πνίγονται οι κραυγές.
Οι κραυγές όλες στο σαμπ μόνο, τίγκα στο θεό, να τρίζουν τα πόδια σου.
Το γέλιο σου από το σώμα σου.
Κάποιος να καλέσει ασθενοφόρο, και τους μπάτσους με την πυροσβεστική.

Χωρίς σειρήνες, τόση δουλειά έκανα!




...κι αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση.
Υ.Γ. Κάντε άμα γουστάρετε και μία βόλτα από το καινούριο μου μπλογκ...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Πάρε Να 'χεις ΠουΣουΚού!

Δες τώρα αγαπημένε/η επισκέπτη/ρια για να κανονίσεις κι εσύ, μη λες μετά ότι δεν ήξερες, δεν πρόλαβες, είχες κανονίσει.
2ημεράκι σούπερ, να βρεθούμε, να ακούσουμε, να τα πούμε, να τα πιούμε, να γουστάρουμε.


ΑΝΑΒΛΗΘΗΚΕ!




Και συνεχίζουμε την κυριακή ακάθεκτοι.
Ντάξει, κανονικά δε μου πάει να προβάλλω εκδηλώσεις με αντίτιμο, αλλά επειδή έχουμε και κάποιες (μικρές) αντιφάσεις, ας ξεκινήσω με αυτήν, που γίνεται και για σημαντικό σκοπό, και δεν είναι "άντε να γουστάρουμε", απλά!

ΕΔΩ αν θες να τσεκάρεις ποιός είναι ο Σίμος, και τι παίζει γενικά... γιατί εμείς καλά περνάμε με τις μουσικές, αλλά κάποιοι εξοντώνονται καθημερινά.
Με περισσότερη ένταση, με περισσότερη βία, με περισσότερη μανία...



Κλικ πάνω στις αφίσες για μεγέθυνση.

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Namaste Πάλι...

Άντε και καλή χρονιά, το καλοκαίρι τελείωσε, επιτέλους.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε μου καθότανε ιδιαίτερα καλά το καλοκαίρι για κάποιο λόγο, γενικότερα έχω ένα θέμα με τις γιορτές και τις αργίες (μαθητικό κατάλοιπο να συγκαταλέγω και το καλοκαίρι σε αυτές).


Ελαφρώς απογοητευμένος από την «εποχιακή πολιτική μου στέγη», σε σημείο αποχής δηλαδή, καθώς κάποια πράγματα δυσκολεύομαι να τα διαπραγματευτώ και τα θεωρώ αυτονόητα… αλλά πάντα με -μερικούς- ανθρώπους που τους θεωρώ φίλους και συντρόφους να με «εμποδίζουν» να την ξεγράψω και να πω δε με νοιάζει.

Ελπίζω να το παλέψουν λίγο περισσότερο, για να το ξαναπαλέψουμε μαζί όταν ξαναβρεθώ εκεί.


Σχετικό – άσχετο: αντιγράφω από «Το χειρόγραφο της Ρωξάνης» του Σκούρτη, όχι επειδή το θεωρώ τίποτα συγκλονιστικό (θα πρότεινα πολύ ευκολότερα τα «Πήδημα Θανάτου», «Ο Τελευταίος», «ΟΚίλλερ», «Μανιφέστο», «Μια Φορά Ήταν Ένας Μόνος Του (Μπάρμπα Τζωρτζ)», ή το θεατρικό «Οι Εκτελεστές»), αλλά επειδή αυτό ήταν ένα από τα καλοκαιρινά μου αναγνώσματα και μου είπε κάτι…


Ναι, προφανώς μου αρέσει ο Σκούρτης.

Είναι και κάπως συναισθηματικό το ζήτημα, ο τύπος ήταν η αιτία που ξεκίνησα να διαβάζω και σταμάτησα να σιχαίνομαι τα βιβλία.


«….Τι θέλω να πω; Ότι με το να αρνείσαι αυτό τον κόσμο όπως έχει, να τον πολεμάς και να θες να τον αλλάξεις, δε σημαίνει πως, άντε, είσαι και έτοιμος να το κατορθώσεις. Και το Πρότυπο που σ’ έχει αναθρέψει και το ‘χεις μέσα σου και το αναπαράγεις στην καθημερινή σου προσωπική ζωή; Τι θα πει κομμουνιστής* ο οποίος προπαγανδίζει την ελευθερία, τη στιγμή που ο ίδιος ζει μέσα σε δεσμά που τον πνίγουν; Που, από τη μία, παροτρύνει τους νέους* σε «νέου τύπου» ανθρώπινες σχέσεις, ενώ ο ίδιος ζει μέσα στις παλιές; Που οραματίζεται ένα κόσμο όμορφο, όπου οι άνθρωποι θα παίζουνε κυνηγητό με την ευτυχία, και ο ίδιος ζει μες στη μιζέρια των ανταγωνιστικών ερωτικών* σχέσεων; Με ποια διαστρέβλωση των νοημάτων θα πείσει ένας κομμουνιστής μιλώντας για «ελευθερία στον έρωτα*» όταν ο ίδιος είναι –και το ξέρει πολύ καλά- ανήμπορος να τη ζήσει πρώτα για τον εαυτό του;

…..Σημασία έχει από κει και πέρα τι κάνεις. Ποιες είναι στην ουσία οι βαθιές επιλογές σου, Όχι μόνο μέσα στο Κόμμα* αλλά κι έξω. Πόσο ξεφεύγεις απ’ τις προκαταλήψεις της «παλιάς ζωής» και πόσο αντέχεις –θέμα αντοχής είναι- τις επιταγές της «καινούριας». Κομμουνισμός* δεν είναι μία έννοια μέσα στην Ιστορία. Είναι το περιεχόμενο της καθημερινής δράσης προς το καινούριο.

…..Είναι σύγκρουση με τις αντιθέσεις.»


Δική μου σημείωση, όπου *= όχι απαραίτητα.

Επίσης δεν πιστεύω ότι είναι θέμα αντοχής, αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρον το απόσπασμα παρά τις όποιες διαφωνίες ή αλλαγές είχα στο μυαλό μου όταν το διάβασα.


Κι επειδή θέλω να πω και μουσικά κάτι, θα προτείνω το Dust του Peter Murphy.

Απλά δισκάρα. Το άκουσα πάλι χτες μετά από καιρό και με έστειλε όπως την πρώτη φορά.




Επίσης θα προτείνω να κατεβάσετε τη συλλογή mediBALKANterranean που έφτιαξε ο φίλτατος φανζινίτας ρόζας, από το μπλογκ του.

Πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα θα βρείτε να ακούσετε, σας το υπόσχομαι!


Υ.γ. Για περισσότερες μελοποιήσεις θα πρέπει να περιμένετε λίγο ακόμα… Και ο χρόνος ως γνωστόν είναι κάτι σχετικό.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Locus Delicti : Melquiades

Κι αυτό είναι το έκτο κομμάτι...και πιθανόν το τελευταίο για το καλοκαίρι.
Τα πουλάκια κελαηδούνε, τα κύματα σκάνε τρυφερά στην ακροθαλασσιά, ο ήλιος καίει και για μας τους γκέι, κι άλλα τέτοια ρομαντικά τέλος πάντων, τα οποία καταλήγουν στο ότι δε νομίζω να είναι πολλά ακόμα τα ψωμιά μου στην πρωτεύουσα!
Δεν ξέρω πότε ακριβώς φεύγω και πως, ξέρω όμως πως όποτε έχω νετ και κάτι να γράψω/ανεβάσω, θα το κάνω.

Ξέρω επίσης πως υπάρχουν άλλα 2 κομμάτια που περιμένουν να δουλευτούν, το ένα σχεδόν έτοιμο -ίσως να προλάβω να το τελειώσω πριν φύγω-, και 1-2 ιδέες ακόμα που νομίζω πως έχουν μέλλον.
Έτσι, να κάνουμε και το μάρκετινγκ για το φθινόπωρο! Αμέεεεε!

Τέλος πάντων, μέχρι το επόμενο, όποτε κι αν είναι αυτό...




LOCUS DELICTI: MELQUIADES



στο καφέ που βρεθήκαμε χθες
τώρα μαζεύτηκαν πολλοί περαστικοί
σταμάτησα κι εγώ με τους ρεπόρτερς
ν' ακούσω για ένα εγκλημα απεχθές

POLICE LINE - DO NOT CROSS

ένα όργανο με άσπρη κιμωλία
σκιτσάρει ένα περίγραμμα οικείο
κι ένας νεαρός αστυνόμος
δέκατη τρίτη επιλογή
την είχε βάλει τη σχολή
στο μηχανογραφικό του

-Περάστε πίσω κύριε
δεν υπάρχει τίποτα να δείτε

-Κάνε στην άκρη ρε καριόλη
που θα μου πεις εμένα αν υπάρχει

εγώ
είμαι το πτώμα







Από τα εικοσιτέσσερα σονέτα για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας


Κι αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση.

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Σόδομα.

Το μοναδικό κομμάτι έως τώρα που γράφτηκε στην κιθάρα.
Πιο τραγουδιστά πράγματα εφεξής, με τις όποιες προβληματικές μπορεί αυτό να έχει όταν είμαι εγώ αυτός που τραγουδάει...





ΣΟΔΟΜΑ

Θα είμαι πάντα κοντά σου μου φώναξες
αν και είχα μάθει ν΄ ακούω τη σιωπή σου
και εξάλλου φωνάζει συνήθως όποιος απομακρύνεται.

Θα είμαι πάντα κοντά σου επανέλαβες
εκτός αν δεν μπορώ
ή δεν έχω χρόνο
ή δεν έχω διάθεση
ή δεν ξέρω πως
ή αν βρίσκομαι μακριά σου!

Κι εγώ που διένυσα πολλά χρόνια
περιμένοντάς σε και ψάχνοντάς σε
και που κυλούσα πάντα διψασμένος
γύρισα και κοίταξα τα σόδομα της ζωής μου
και σου απάντησα σιωπηλά
πως κάποτε θα πάψω να γίνομαι εγώ
στήλη άλατος
και θα γίνουν τα σόδομα.

Αλλά εσύ δεν άκουγες γιατί φώναζες τις υποσχέσεις σου
τις οποίες παρεμπιπτόντως δε σου ζήτησα να δώσεις



Από το Υπορεαλισμός - Ποιήματα



Κι αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση...

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Παράλογα Υφ.

Λοιπόοοοοον.
Αυτή τη φορά ανεβάζω δύο κομμάτια μαζί, με τη σχετική διευκρίνηση ότι αρχικά υπήρχε η σκέψη να γίνουν ένα. Για διάφορους λόγους προτίμησα να παραμείνουν μόνα τους, αλλά και μαζί...κάτι σαν πρώτο και δεύτερο μέρος. Έτσι το είχα στο μυαλό μου, έτσι το ένιωθα όταν τα έπαιζα στο μπάσο.
Και με αυτά τα δύο κλείνει ο αρχικός "κύκλος" των τεσσάρων κομματιών που γράφτηκαν μέσα στο ίδιο 24ωρο, ανοίγοντας παράλληλα μέσα του, τον επόμενο, ο οποίος εξελίσσεται ακόμα και αυτή τη στιγμή...




ΠΑΡΑΛΟΓΑ


Αν
κάποτε
χωρίς
ναι
μεν
αλλά
όμως
τότε
σίγουρα
λίγο
καπνός
παφ
θυμός
όραμα
χείλη
πανικός
δάκρυα
ψίθυροι
σκασμός
πείνα
παράλογα
σπίθες
σούρσιμο
φτερό
πιπέρι
πάταγος
τρέξιμο
τίναγμα
σκόνη
τράβηγμα
γλείψιμο
μαλλιά
τράνταγμα
μόνο
όχι
γειά
ποτέ
πάντα
σκατά
μάτια
ξανά
να!







ΥΦ

υφ
αν
ίσως
αχ
όχι
δεν
αποκλείεται
όμως
παρόλο
ύστερα
πάλι
αυτό
να
οδηγούσε
μπα
αλλά
θα
ήξερα
γιατί
όπως
έτσι
γίνεται
τελικά
εξάλλου
ονειρεύομαι
και
μετά
άαανοιξη
άνυξη
όπως
τότε
χρόνος
δηλαδή
καπνός
η
μάλλον
όχι
ακριβώς
ίσως
λάθος
ίσως
όχι
πάντως
προσπάθεια ξανά
περιττό
φθορά
και
δύναμη
παραγωγή
καταστροφής
έπειτα
τρέλα
σίγουρα
ενδεχομένως
αφρός
κι
όμως
όλα
καλοκαίρι
χα
χα
δάκρυα
ευτυχώς
τότε
ξέρω
σσσσσσσσσ
όπως
στοπ.






Και τα δύο από το υπορεαλισμός - ποιήματα



Κι αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση...


Υ.Γ. Επειδή κάτι που δε μπορώ να εντοπίσω κάνω λάθος και βγάζει τις λέξεις τη μία κάτω από την άλλη, ενώ δεν είναι έτσι δομημένα τα ποιήματα, καλό θα ήταν να κατεβάσετε το βιβλίο (ούτως ή άλλως)...νομίζω πως η δομή έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Η μαϊμού και το δελφίνι (ή Άμα δεις τον Αίσωπο, πες του ότι γαμιέται)

Χωρίς πολλά λόγια, τα είπα στην προηγούμενη ανάρτηση.








Η μαϊμού και το δελφίνι (ή Άμα δεις τον Αίσωπο, πες του ότι γαμιέται)



-Έλα,
ανέβα στην πλάτη μου
και θα σε βγάλω εγώ στη στεριά

-Αχ, ευχαριστώ πολύ καλό μου ψάρι

-Δεν είμαι ψάρι μαντάμ


αν και τσιμπώ
ενίοτε

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Lacandona

Λοιπόοοοοοοοοοον...........
Χμμμμμμμμμ.
Εχμμμ, εχμμμμ.

Ταρατατζούμ - ταρατατζούμ?

...Αυτή η αποφασιστικότητά μου θα με διαλύσει μία μέρα, το ξέρω.

Το ξαναπάω από την αρχή.

Σύντομη ιστορία:
Συναντάω (διόλου τυχαία, μάλλον αναπόφευκτα θα έλεγα) το kalokairisapilas και διαβάζω τα ποιήματα που έχουν αναρτηθεί.
Μία ξαφνική αναλαμπή, ίσως έμπνευση, καθώς τα διαβάζω οδηγεί τα χέρια μου στο μπάσο μου. Σε πρώτο χρόνο. Μετά (πολύ μετά) και στην κιθάρα και σε ένα midi που βρίσκεται εδώ γύρω...

Σε συνομιλία με τον Αιμόφιλο Τ. Ινφλουέντζα, του επικοινωνώ την πρόθεσή μου να "ντύσω" μουσικά, κάποιες από τις δημιουργίες που φιλοξενεί το kalokairisapilas.

Παίρνω λοιπόν την "άδειά" του, όχι επειδή χρειάζεται όπως μου επεσήμανε (άλλωστε γνωρίζει ότι σέβομαι απόλυτα τόσο τη φύση όσο και τη θέση του εγχειρήματος και μόνο συντροφικά, με αγάπη και -προφανώς- αντιεμπορευματικά θα μπορούσα να το προσεγγίσω), αλλά επειδή το θεώρησα σωστό να γίνουν έτσι τα πράγματα, και βάζω στο πρόγραμμα να ξεκινήσω να "δουλεύω" τα 4 (αρχικά) κομμάτια που είχα κατά νου.

Τα γεγονότα και οι καταστάσεις -ευτυχώς ή δυστυχώς- όμως είχαν άλλο πρόγραμμα.
Με τα όσα διάφορα συμβαίνουν γύρω, αλλά και για προσωπικούς λόγους, ήταν από δύσκολο έως ακατόρθωτο να αφιερώσω χρόνο.

Έτσι η προοπτική του να πάρουν μορφή οι ιδέες μου, παρέμεινε προοπτική για αρκετό καιρό, και μάλιστα μακρινή θα έλεγα(ναι, με χαρακτηρίζει κι εμένα η γνωστή συνέπεια: συγκέντρωση στις 6 πορεία στις 8.30).

Κάπως έτσι φτάσαμε στο τώρα, με αποτέλεσμα να "γεννηθούν" μερικά κομμάτια, βασισμένα στα εν λόγω ποιήματα.
Την ίδια στιγμή που δεν έχω κάτσει να ηχογραφήσω "ολοκληρωτικά δικά μου" πράγματα που περιμένουν καιρό, κι αυτό ενδεχομένως να λέει κάτι.

Στην πορεία η μουσική για 4 έγινε για 6 και ίσως (που τείνει στο πιθανότατα) στο μέλλον να πάει ακόμα παρακάτω.
Ίσως το σωστό θα ήταν να ανεβάσω όσα κομμάτια έχω ήδη δουλέψει προκειμένου να υπάρχει η δυνατότητα αντίληψης ολόκληρου του κόνσεπτ. Αλλά καθώς δεν υπάρχει ολόκληρο κόνσεπτ, όχι ακριβώς, άλλωστε διαμορφώνεται ακόμα μέσα μου όσο ηχογραφώ ή ενορχηστρώνω, αγνοώντας που θα καταλήξει η κάθε αρχική ιδέα, θα το αποφύγω.
Γιατί κάθε κομμάτι, ακόμα κι αν φανεί πως υπάρχει "μανιέρα", είναι -ή τουλάχιστον έτσι το νιώθω- ξεχωριστό κομμάτι ενός συνόλου που σταδιακά θα αποκαλυφθεί, εξίσου και σε εμένα. Θα ανεβάζω λοιπόν σταδιακά τα κομμάτια με τη σειρά που ηχογραφήθηκαν, έστω σε πρωτόλεια μορφή καθώς:

Τα προβλήματα σε εξοπλισμό παραμένουν δεδομένα, οι δυνατότητες μίξης και παραγωγής από φτωχότατες έως ανύπαρκτες, και μοναδικό ενισχυτικό της όλης διαδικασίας το πετάλι της κιθάρας.

Υπό μορφή σχεδόν (ούτε καν, αλλά λέμε τώρα) demo λοιπόν, με την υπόσχεση πως θα δουλευτούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα ξανά, αλλά και με ένα κρυφό χαμόγελο που παραπέμπει στην punk αισθητική των κασσετών του '80 και του '90 και κλείνει πονηρά το μάτι...








Lacandona


φύγε
να δούμε τι θα καταλάβεις

φύγε
χωρίς άγχος

έτσι κι αλλιώς
αποκλείεται να σε βγάλουν υπέρβαρη στο check-in
με τόσα κενα στις αποσκευές σου


Από τα εικοσιτέσσερα σονέτα για την πολιτική διαχείριση της ερωτικής απελπισίας


Κι αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση.


Υ.Γ. Αν κάποτε μου έλεγαν ότι θα γράφω κομμάτια με 3 και 4 κιθάρες, θα είχα πεθάνει από το γέλιο...προφανώς δεν σκέφτηκε κανείς να μου κάνει ένα τέτοιο αστείο, εκτός από εμένα.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Για να μην ξεχαστούμε.




(κλικ στην αφίσα να μεγαλώσει)


10 χρόνια ΘΕΡΣΙΤΗΣ


Ραδιουργούμε ενάντια στον πολιτισμό του χρήματος, του εμπορεύματος, των θεαματικών διαδικασιών, της μοναξιάς, της αστυνομίας, του ρατσισμού και
του σεξισμού, της κάθε είδους πρέζας και νάρκωσης. Και συνεχίζουμε...
Στα χνάρια της άρνησης, της αμφισβήτησης, της ανυποταγής, της εξέγερσης!
Και συνεχίζουμε...






Παρόλο που...


(το ίδιο)

Όχι για να μη λέτε δηλαδή.


Πληροφορίες για την πρόσβαση στο πάρκο έχει η αφίσα του Θερσίτη (είπαμε, κλικ και μεγαλώνουν), εύκολο είναι και σχετικά γρήγορο, μην τρομάζετε.


Κι όσοι προτιμήσετε τη συναυλία της παρασκευής (ενάντια στην κρατική καταστολή, μην ξεχνιόμαστε, ε?), για τις επόμενες ημέρες δεν υπάρχει δικαιολογία.
Τα είπαμε, τα ξεκαθαρίσαμε και ραντεβού(ζ) δώσαμε.




Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Μωρή Κοντούλα Λεμονιά

Διασκευή που έγινε χρόνια πριν.
Και ναι, πάλι θεωρώ πως δεν έχει γίνει το καλύτερο δυνατό σε επίπεδο παραγωγής, αλλά δεν έχει τόση σημασία.

Διασκευή, προγραμματισμοί, κιθάρα κτλ κτλ τα έχει αναλάβει η αφεντομουτσουνάρα μου, και το μόνο που δεν έκανα το συγκεντρωτικό κάθαρμα είναι να τραγουδήσω.
Η φωνή που ακούγεται είναι του Πάρη.
Στη μίξη καθοριστική η βοήθεια του Άγγελου.






Κι αφήστε ό,τι έχετε ευχαρίστηση.


Υ.Γ. Το άβαταρ το έβαλα μπας και αξιωθεί να φορτώσει το βίντεο ο γούγλης γιατί σκέτο μαύρο δεν το κατάφερνε, και σκέτη μουσική δεν ξέρω πως να ανεβάζω ο ιστολόγος...

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ο Ψυχοβγάλτης.




..."Οταν έφτασε στο υψος της βάρκας είδε τον άνθρωπο να κρεμιέται καί να προσπαθεί ν' ανεβεί. Το νερό του ποταμίου κυλούσε πάνω στα ροϋχα του δίχως να τα βρέχει καί σχημάτιζε ζωηρά μαργαριτάρια. Το κεφάλι του φάνηκε πάνω από την πλώρη. Ή βάρκα κουνιόταν καί κυλούσε σύμφωνα με τις προσπάθειες του. Ό Μακαβριωάννης μπόρεσε τελικά να διακρίνει το πρόσωπο του ανθρώπου, πού, με μια τελευταία προσπάθεια, κατάφερε να περάσει ένα χέρι καί ένα πόδι, καί έπεσε στο βάθος της βάρκας. Ήταν αρκετά γεροδεμένος. Το πρόσωπο του σκαμμένο, με μάτια γαλάζια κι απόμακρα. Ήταν τελείως ξυρισμένος καί τα μακριά άσπρα του μαλλιά του έδιναν ταυτόχρονα μια έκφραση αξιοπρεπή καί αλλοπαρμένη. "Ομως το στόμα του, όταν δεν κουνιόταν, έδειχνε βαθιές χαρακιές γεμάτες πίκρα. Ανάμεσα στα δόντια του κρατούσε κάτι πού ό Μακαβριωάννης δεν μπορούσε να καταλάβει τί ήταν.

Του φώναξε:
— Χρειάζεσθε τίποτα;
Ό άνθρωπος σηκώθηκε καί κατάφερε να καθήσει. "Αφησε αυτό πού είχε κουβαλήσει μέσα στις μασέλες του.
— Πώς είπατε; ρώτησε.
"Εσκυψε πάνω από τα κουπιά του καί έφερε τη βάρκα κοντά στην όχθη. Με μερικές κουπιές πλεύρισε. "Ετσι, ό Μακαβριωάννης διαπίστωσε ότι ή όχθη βυθιζόταν κάθετα στο νερό, σαν μια τομή.

—"Εχετε ανάγκη από καμιά βοήθεια; τον ρώτησε. Ό άνθρωπος τον κοίταξε. Ήταν ντυμένος με ένα σακκί καί κάτι άμορφα κουρέλια.
— Είσαστε ξένος; ρώτησε.
— Ναί, απάντησε ό Μακαβριωάννης.
— Γιατί διαφορετικά δεν θα μου μιλούσατε έτσι, παρατήρησε
ό άνθρωπος, σχεδόν για τον εαυτό του.
— Θα μπορούσατε να είχατε πνιγεί, είπε ό Μακαβριωάννης.
—"Οχι σ' αυτά τα νερά, είπε ό άνθρωπος. Αλλάζουν. Μερικές
φορές δεν κρατάνε το ξύλο, άλλες, ακόμα καί πέτρες μπορούν να στέκουν στην επιφάνεια. Τα σώματα όμως επιπλέουν πάντοτε χωρίς να βυθίζονται.
— Τί συνέβη; ρώτησε ό Μακαβριωάννης. Πέσατε από τη
βάρκα;
—"Εκανα τη δουλειά μου, είπε ό άνθρωπος. Μέσα σ' αυτά τα νερά πετάνε τα πεθαμένα πράγματα, για να τα ψαρέψω. Με τα δόντια. Πληρώνομαι γι αυτό.
— Μα ένα δίχτυ θα έκανε εξίσου καλά αυτή τη δουλειά, είπε
ό Μακαβριωάννης.
"Ενιωθε ένα είδος ανησυχίας, μια εντύπωση σα να μίλαγε με κάποιον από άλλον πλανήτη. Αίσθηση αρκετά γνωστή, βέβαια, βέβαια.
— Πρέπει να τα ψαρέψω με τα δόντια μου, είπε ό άνθρωπος.
Τα πράγματα πού έχουν σαπίσει ή πού έχουν πεθάνει, γι αυτό
τα πετάνε. Συχνά, τα αφήνουν επίτηδες να σαπίζουν για να μπορέσουν να τα πετάξουν. Καί πρέπει να τα πιάσω με τα δόντια μου.
Καί να σκάσουν ανάμεσα στα δόντια μου. Να μου μολύνουν το
πρόσωπο.
— Σάς πληρώνουν ακριβά γι αυτό; ρώτησε ό Μακαβριωάννης.
— Μου προμηθεύουν τη βάρκα, είπε ό άνθρωπος, καί με
πληρώνουν με ντροπή καί χρυσάφι.
Στή λέξη «ντροπή», ό Μακαβριωάννης έκανε ένα βήμα προς τα πίσω καί θύμωσε με τον εαυτό του.
—"Εχω ένα σπίτι, είπε ό άνθρωπος, πού άντελήφτηκε την κίνηση του Μακαβριωάννη καί χαμογέλασε. Μου δίνουν να τρώω• μου δίνουν χρυσάφι. Πολύ χρυσάφι. Άλλα δεν έχω δικαίωμα να το ξοδέψω. Κανείς δεν θέλει να μου πουλήσει τίποτα. "Εχω ένα σπίτι και πολύ χρυσάφι, άλλα πρέπει να χωνεύω την ντροπή ολόκληρου του χωρίου. Με πληρώνουν για να έχω τύψεις στη θέση τους. Για ό,τι κακό ή ανόσιο κάνουν. Για όλα τους τα βίτσια. Για τα εγκλήματα τους. Για το παζάρι των γέρων. Για το βασάνισμα των ζώων. Για τους μαθητευόμενους. Και για τις βρωμιές.
Σταμάτησε για ένα λεπτό.
—Άλλα, συνέχισε, όλα αυτά δεν θα σας ενδιαφέρουν. Δεν έχετε βέβαια σκοπό να μείνετε εδώ.
"Εγινε μια μεγάλη σιωπή.
— Ναί, έχω, είπε τελικά ό Μακαβριωάννης. Θα μείνω εδώ.
— Τότε, θα γίνετε σαν τους άλλους, είπε ό άνθρωπος. Θα
ζήσετε και σεις με ήσυχη τη συνείδηση, και θα ξεφορτώνετε πάνω
μου το βάρος της ντροπής σας. Και θα μου δίνετε χρυσάφι. Δεν
θα μου πουλάτε όμως τίποτα για το χρυσάφι μου.
— Πώς σας λένε; ρώτησε ό Μακαβριωάννης.
—Ή Δόξα, είπε ό άνθρωπος. Με φωνάζουν ή Δόξα. Είναι το όνομα της βάρκας. Εγώ δεν έχω πια.
— Θα σας ξαναδώ. . . είπε ό Μακαβριωάννης.
— Θα είσαστε σαν κι αυτούς, είπε ό άνθρωπος. Δεν θα μου
ξαναμιλήσετε πια. Θα με πληρώνετε. Και θα μου πετάτε τις
βρωμιές σας. Και τη ντροπή σας.

— Μα για ποιο λόγο το κάνετε; ρώτησε ό Μακαβριωάννης.
Ό άνθρωπος σήκωσε τους ώμους του.
— Πριν από μένα υπήρχε κάποιος άλλος, είπε.
— Μα πώς τον αντικαταστήσατε; επέμενε ό Μακαβριωάννης.
—Ό πρώτος πού θα αισθανθεί μεγαλύτερη ντροπή από μένα
παίρνει τη θέση, είπε ό άνθρωπος. "Ετσι γινότανε από πάντα στο χωριό. Είναι πολύ θρήσκοι. "Εχουν το δικό τους είδος συνείδησης. Ποτέ τύψεις. Άλλα αυτός πού υποχωρεί. . . Αυτός πού επαναστατεί. . .
— Τον μπαρκάρουν στη «Δόξα». . . αποτέλειωσε ό Μακαβριωάννης. Και σεις επαναστατήσατε.
— "Ω! αυτό δεν συμβαίνει πια πολύ συχνά.., είπε ό άνθρωπος.
Μπορεί να είμαι ό τελευταίος. Ή μητέρα μου δεν ήταν από δω.
Ξαναπήρε τη θέση του και έσκυψε πάνω στα κουπιά.




— Πρέπει να δουλέψω, είπε. Γεια σας.
— Γεια σας, είπε ό Μακαβριωάννης."...



Απόσπασμα από το ομότιτλο βιβλίο του συγγραφέα.
Φωτογραφία(και εξώφυλο του βιβλίου): Man Ray - Tears

Μου είπε πολλά.
Ελπίζω και σε εσάς.

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Ντουλάπα.

Κατίνες, πρόξενοι, αδελφές, "σύντροφοι", νοικοκυρές.
Χαμόγελα, έρωτες, φρίκες, μιζέριες, ανασφάλειες.
Πλούτος, φτώχεια, "την περνάμε", "έχουμε".
Δρόμοι, ποδηλατόδρομοι, πεζόδρομοι, πάρκα, πλατείες.
Φίλοι, σχέσεις, γκόμενοι, περαστικοί, εχθροί.

Κλείνω τα μάτια και χάνομαι στο σύμπαν.
Χαμογελάω σαρδόνια με την πάρτη μου.
Ένας κλαυσίγελος ξεσπάει.

Βγείτε από τη Ντουλάπα.

Θέλω να μπω και να κολυμπήσω σιγοσφυρίζοντας στη μελωδία της κρεμάστρας μου!

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Γι' αυτούς που νιώθουν. Όσους.

Μία αλήθεια.
Μόνο μία.
Δε μου αρέσουν τα μισά, εκτός κι αν τα μοιράζομαι με ολόκληρους ανθρώπους.
Δε μου αρέσουν τα χλιαρά.
Μία αλήθεια. Μόνο μία.
Καμμία!
Κι ας μην έρχεται ποτέ η γαμημένη λήθη.
Από εδώ.
Αλλά εδώ είχε πολλές αλήθειες.
Ακόμα έχει.
Πώς να ζυγώσει η λησμονιά όταν νιώθεις πραγματικά!?
Ποιος πάγος θα πολεμήσει αυτή τη φωτιά...
Θα πέσουμε να καούμε!
Όσοι.
Και στωικά, και αθόρυβα, καθώς καιγόμαστε θα διασκεδάζουμε τα μάτια όσων πειστικά παριστάνουν πως νιώθουν.
Θα πέσουμε να καούμε.
Ξανά.
Και ξανά.
Και ξανά.
Και πάλι από την αρχή.
Και πάλι θα νιώθουμε μετά.
Όσοι.
Κι ο καθένας μόνος του, και όλοι μαζί...Θα βρεθούμε?
Και ίσως η φωτιά μας να φωτίσει τον ουρανό.
Ίσως.
Και ίσως η περπατησιά μας να γίνει λάβα που αποτεφρώνει τη σάπια ζήση.
Αυτών που περίτεχνα καμώνονται πως νιώθουν.
Όσων.
Ίσως.
Και ίσως να ξεχαστούμε σε ένα κόσμο που δε νιώθει.
Φτιαγμένο από ανθρώπους που δε νιώθουν.
Γιατί χρειάζεται να νιώθεις για να θυμάσαι.
Μία αλήθεια, μόνο μία.
Κι ας φοράει ένα ίσως μπροστά της.
Δεν έχω καμμία βεβαιότητα για τίποτα πια.
Σίγουρα.

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Φάε σκατά εξωγήινη εμπρηστική αράχνη πάνω από την πόρτα.



Ξέρω, ξέρω!
Οι εικαστικές μου εμπνεύσεις τα σπάνε και οι δυνατότητες μου σας εκπλήσσουν.
Εεεεε?

Αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση.

Υ.Γ. Μου αρέσουν πολύ οι αράχνες, δεν έχω τίποτα εναντίον τους!

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Μαύρο.

Ξύπνησα γι΄ άλλη μια φορά

βιασμένος απ΄ τα όνειρά μου

κι όμως οι εικόνες που με επισκέφτηκαν

δε θα μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο

από ένα προειδοποιητικό σινιάλο,

μια σειρήνα αφύπνισης

ενοχλητική αλλά χρήσιμη.

Κι εσύ που όσα γράφω για σένα

νομίζεις πως είσαι σε θέση να μαντεύεις

ποτέ δεν θα μάθεις κι ούτε θα δεις

τι σκέφτομαι εδώ

ξαπλωμένος

και ξεφυσώντας σαν ηφαίστειο

και μπερδεμένος.

Και αυτό που σκέφτομαι είναι

πως έγδυσες τις φορτωμένες για σένα σκέψεις μου

και δεν είναι πια ούτε αυθόρμητες ούτε αποφασιστικές

και δεν έχουν νόημα και είναι αχρηστευμένες,

γιατί έπρεπε να τις κυνηγήσεις και να τις σταματήσεις

να πετάν ελεύθερες γύρω σου κι έτσι όταν η

σιωπή σου τις πλήγωσε και τις έριξε

είδες απλά λέξεις να σπαρταράνε

τρομαγμένες κι ανήμπορες να εκφραστούν

κι ετοιμοθάνατες να σέρνονται στο χώμα.

Όμως οι σκέψεις μου ήταν απλά

ο προάγγελος των όσων ήθελα να κάνω μαζί σου

και η απόσταση τα συγκρατούσε,

ήταν μια απεγνωσμένη προσπάθεια

να καλύψω με μια κίνηση όλα τα κενά.

τώρα δεν έχω άλλα μέσα για να εκφραστώ

και στέκομαι κι εγώ σιωπηλός άθελά μου

λες και η ομιλία μου πάνω στο

παράφορο αποκορύφωμά της

έπεσε στα χέρια του εχθρού

λεηλατήθηκε και ξεριζώθηκε απ΄ το στόμα μου

-αν και είχε ήδη ταπεινωθεί και δε χρειαζόταν

ο εχθρός να καταφύγει σε τόσο ακραία μέσα -

Έτσι έμεινε το στόμα μου ένας βουβός κρατήρας

που το πολύ πολύ να ξεχειλίσει από

δάκρυα και αίμα.




Από το καλοκαίρι της σαπίλας: "υπορεαλισμός".