Namaste Πάλι...

Άντε και καλή χρονιά, το καλοκαίρι τελείωσε, επιτέλους.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε μου καθότανε ιδιαίτερα καλά το καλοκαίρι για κάποιο λόγο, γενικότερα έχω ένα θέμα με τις γιορτές και τις αργίες (μαθητικό κατάλοιπο να συγκαταλέγω και το καλοκαίρι σε αυτές).

Ελαφρώς απογοητευμένος από την «εποχιακή πολιτική μου στέγη», σε σημείο αποχής δηλαδή, καθώς κάποια πράγματα δυσκολεύομαι να τα διαπραγματευτώ και τα θεωρώ αυτονόητα… αλλά πάντα με -μερικούς- ανθρώπους που τους θεωρώ φίλους και συντρόφους να με «εμποδίζουν» να την ξεγράψω και να πω δε με νοιάζει.

Ελπίζω να το παλέψουν λίγο περισσότερο, για να το ξαναπαλέψουμε μαζί όταν ξαναβρεθώ εκεί.

Σχετικό – άσχετο: αντιγράφω από «Το χειρόγραφο της Ρωξάνης» του Σκούρτη, όχι επειδή το θεωρώ τίποτα συγκλονιστικό (θα πρότεινα πολύ ευκολότερα τα «Πήδημα Θανάτου», «Ο Τελευταίος», «ΟΚίλλερ», «Μανιφέστο», «Μια Φορά Ήταν Ένας Μόνος Του (Μπάρμπα Τζωρτζ)», ή το θεατρικό «Οι Εκτελεστές»), αλλά επειδή αυτό ήταν ένα από τα καλοκαιρινά μου αναγνώσματα και μου είπε κάτι…

Ναι, προφανώς μου αρέσει ο Σκούρτης.

Είναι και κάπως συναισθηματικό το ζήτημα, ο τύπος ήταν η αιτία που ξεκίνησα να διαβάζω και σταμάτησα να σιχαίνομαι τα βιβλία.

«….Τι θέλω να πω; Ότι με το να αρνείσαι αυτό τον κόσμο όπως έχει, να τον πολεμάς και να θες να τον αλλάξεις, δε σημαίνει πως, άντε, είσαι και έτοιμος να το κατορθώσεις. Και το Πρότυπο που σ’ έχει αναθρέψει και το ‘χεις μέσα σου και το αναπαράγεις στην καθημερινή σου προσωπική ζωή; Τι θα πει κομμουνιστής* ο οποίος προπαγανδίζει την ελευθερία, τη στιγμή που ο ίδιος ζει μέσα σε δεσμά που τον πνίγουν; Που, από τη μία, παροτρύνει τους νέους* σε «νέου τύπου» ανθρώπινες σχέσεις, ενώ ο ίδιος ζει μέσα στις παλιές; Που οραματίζεται ένα κόσμο όμορφο, όπου οι άνθρωποι θα παίζουνε κυνηγητό με την ευτυχία, και ο ίδιος ζει μες στη μιζέρια των ανταγωνιστικών ερωτικών* σχέσεων; Με ποια διαστρέβλωση των νοημάτων θα πείσει ένας κομμουνιστής μιλώντας για «ελευθερία στον έρωτα*» όταν ο ίδιος είναι –και το ξέρει πολύ καλά- ανήμπορος να τη ζήσει πρώτα για τον εαυτό του;

…..Σημασία έχει από κει και πέρα τι κάνεις. Ποιες είναι στην ουσία οι βαθιές επιλογές σου, Όχι μόνο μέσα στο Κόμμα* αλλά κι έξω. Πόσο ξεφεύγεις απ’ τις προκαταλήψεις της «παλιάς ζωής» και πόσο αντέχεις –θέμα αντοχής είναι- τις επιταγές της «καινούριας». Κομμουνισμός* δεν είναι μία έννοια μέσα στην Ιστορία. Είναι το περιεχόμενο της καθημερινής δράσης προς το καινούριο.

…..Είναι σύγκρουση με τις αντιθέσεις.»

Δική μου σημείωση, όπου *= όχι απαραίτητα.

Επίσης δεν πιστεύω ότι είναι θέμα αντοχής, αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρον το απόσπασμα παρά τις όποιες διαφωνίες ή αλλαγές είχα στο μυαλό μου όταν το διάβασα.

Κι επειδή θέλω να πω και μουσικά κάτι, θα προτείνω το Dust του Peter Murphy.

Απλά δισκάρα. Το άκουσα πάλι χτες μετά από καιρό και με έστειλε όπως την πρώτη φορά.

Επίσης θα προτείνω να κατεβάσετε τη συλλογή mediBALKANterranean που έφτιαξε ο φίλτατος φανζινίτας ρόζας, από το μπλογκ του.

Πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα θα βρείτε να ακούσετε, σας το υπόσχομαι!

Υ.γ. Για περισσότερες μελοποιήσεις θα πρέπει να περιμένετε λίγο ακόμα… Και ο χρόνος ως γνωστόν είναι κάτι σχετικό.