Ωχρά Σπειροχαίτη.

Νέος δίσκος μας περιμένει να κατέβει από εδώ.

Να πληθαίνουμε σύντροφοι.



Modus Vivendi

Γι' αυτούς που νιώθουν. Όσους.

Μία αλήθεια.
Μόνο μία.
Δε μου αρέσουν τα μισά, εκτός κι αν τα μοιράζομαι με ολόκληρους ανθρώπους.
Δε μου αρέσουν τα χλιαρά.
Μία αλήθεια. Μόνο μία.
Καμμία!
Κι ας μην έρχεται ποτέ η γαμημένη λήθη.
Από εδώ.
Αλλά εδώ είχε πολλές αλήθειες.
Ακόμα έχει.
Πώς να ζυγώσει η λησμονιά όταν νιώθεις πραγματικά!?
Ποιος πάγος θα πολεμήσει αυτή τη φωτιά...
Θα πέσουμε να καούμε!
Όσοι.
Και στωικά, και αθόρυβα, καθώς καιγόμαστε θα διασκεδάζουμε τα μάτια όσων πειστικά παριστάνουν πως νιώθουν.
Θα πέσουμε να καούμε.
Ξανά.
Και ξανά.
Και ξανά.
Και πάλι από την αρχή.
Και πάλι θα νιώθουμε μετά.
Όσοι.
Κι ο καθένας μόνος του, και όλοι μαζί...Θα βρεθούμε?
Και ίσως η φωτιά μας να φωτίσει τον ουρανό.
Ίσως.
Και ίσως η περπατησιά μας να γίνει λάβα που αποτεφρώνει τη σάπια ζήση.
Αυτών που περίτεχνα καμώνονται πως νιώθουν.
Όσων.
Ίσως.
Και ίσως να ξεχαστούμε σε ένα κόσμο που δε νιώθει.
Φτιαγμένο από ανθρώπους που δε νιώθουν.
Γιατί χρειάζεται να νιώθεις για να θυμάσαι.
Μία αλήθεια, μόνο μία.
Κι ας φοράει ένα ίσως μπροστά της.
Δεν έχω καμμία βεβαιότητα για τίποτα πια.
Σίγουρα.

Φάε σκατά εξωγήινη εμπρηστική αράχνη πάνω από την πόρτα.

Ξέρω, ξέρω!
Οι εικαστικές μου εμπνεύσεις τα σπάνε και οι δυνατότητες μου σας εκπλήσσουν.
Εεεεε?

Αφήστε ότι έχετε ευχαρίστηση.

Υ.Γ. Μου αρέσουν πολύ οι αράχνες, δεν έχω τίποτα εναντίον τους!