Πατησίων.

Εννιά και, πρωί Πατησίων, περιμένοντας κάποιο τρόλεϊ ή λεωφορείο κι όλα να περνάν σα να μη σταμάτησαν ποτέ.
Καθώς ακουμπισμένη στην αγκαλιά σου, μου κρατάς το χέρι, και τα χείλη μας συναντώνται με ευλάβεια τακτικά, ανάμεσα σε πηγαία χαμόγελα.
Και γρήγορες κουβέντες γνωριμίας.
Να προλάβουμε πολλά να πούμε, πολλά να κάνουμε.
Ετούτη τη νύχτα που τέλειωσε ήδη.
Με διώχνεις κρατώντας με σφιχτά, μήπως και κοιμηθούμε.
Χωριστά.

Οχτώ και, βράδυ στην Πατησίων, περιμένοντας κάποιο τρόλεϊ ή λεωφορείο.
Και πήρες το πρώτο που πέρασε.
Μία βαθιά αγκαλιά, ένα τελευταίο φιλί και με διώχνεις κρατώντας με από τα μάτια και την καρδιά.
Μήπως και συνεχίσουμε, απλά.

Έφυγα και τις δύο φορές με χαμόγελο, που προσπαθώ να φοράω και τώρα.
"'Ερε που μπλέξαμε βραδιάτικο" μου 'πες εκείνο το πρωί.
Δεν είχα ιδέα πόσο δίκιο είχες!(δεν ξέρω για σένα)
Μα κι εσύ δεν ήξερες πόσα λύθηκαν για να έχεις δίκιο.

"Με κάποιο δικό μου τρόπο, σ' έχω ερωτευτεί", σου έιπα.
"Θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ", μου έιπες.
Μακάρι!
Κι ας ξέρω πως δεν...

...Μα λύθηκαν!